آزار مومن در قرآن و روایات
براى اینکه زندگى انسانها پر از صفا و صمیمیت و همکارى باشد و وحدت و یکپارچگى در جامعه پدید آید اسلام روابط و حقوق هر مسلمانى را با مسلمان دیگر براساس مسالمت و رفق و مدارا و عدم مزاحمت همدیگر قرار داده است. این اصل نه تنها مورد تأیید دین اسلام و ادیان آسمانى است بلکه همه عقلا و مصلحین جهان از هر فرقه و طایفه اى در لزوم این اصل اتفاق نظر دارند. زیرا اگر بنا باشد مردم مانند حیوانات وحشى، جنگل وار زندگى کنند و هیچ حقوق و قانون و آدابى را مراعات نکنند، آب روى آب بند نمى شود و شیرازه اجتماع به طور قطع از هم مى پاشد ازاینرو اسلام آزار به دیگران را امرى حرام و موجب وزر و گناه و مؤاخذه مىداند.
خداوند مى فرماید:
و الذین یؤذون المؤمنین و المؤمنات بغیر ما اکتسبوا فقد احتملوا بهتانا و إثما مبینا.[1]
کسانى که مردان و زنان مؤمن را در رابطه با آنچه انجام نداده اند برنجانند [بدون اینکه کارى که سزاوار ایذا باشد مرتکب شده اند] پس اینان بهتان و دروغ بزرگى را متحمل شدهاند.
راستى عذاب مؤمن چه اندازه مهم است. تا آنجا که در روایت اسلامى این عمل زشت و ناپسند به منزله اعلام جنگ با پیامبر و خدا مى باشد.
رسول اکرم (ص) فرمود:
هرکسى مؤمنى را بیازارد مرا آزرده و هرکسى که مرا بیازارد خدا را آزرده و هرکسى که خدا را بیازارد در تورات و انجیل و زبور و قرآن ملعون است.[2]
و در روایت دیگرى وارد است که:
خداوند و فرشتگانش بر او لعنت مى فرستند.[3]
امام صادق (ع) فرمود:
لیأذن بحرب منى من اذى عبدى المؤمن و لیأمن غضبى من اکرم عبدى المؤمن.[4]
باید اعلام جنگ با من بکند هرکسى که بنده مؤمنى را بیازارد، و از خشم و غضب من آسوده و ایمن باشد کسى که بنده مؤمن مرا گرامى بدارد.
اسلام که نمى خواهد قلب مؤمنى بشکند و حتى محزون و اندوهناک شود، چگونه راضى مى شود مؤمنان مورد آزار و اذیت قرار گیرند.
رسول خدا فرمود:
من احزن مؤمنا ثم اعطاه الدنیا لم یکن ذلک کفارته و لم یوجر علیه.
هرکسى که مؤمنى را محزون کند سپس تمام دنیا را به او بدهد تلافى آن گناه را نخواهد کرد و دهنده هم اجرى ندارد.
چنانکه مشاهده مى کنید در اسلام احترام و شرف و حفظ آبرو و بقاى آرامش مؤمن اصولا با مال دنیا قابل قیاس نیست و مال دنیا هر قدر هم که زیاد باشد خسارت معنوى و روحى مؤمن آزار دیده را جبران نمى کند. اصولا خداوند محزون کردن قلب مؤمن را هرگز دوست
ندارد و کمترین سزاى چنین کسى این است که خداوند نیز قلب او را محزون مى کند.
پیامبر اسلام فرمود:
من احزنه احزنه الله[5]
کسى که دل مؤمن را محزون بدارد خداوند نیز دل او را محزون و اندوهناک مى سازد.[6]
