رُوحى لِروحِکَ الْفِداء وَ نَفسى لِنَفْسِکَ الْفِداء یا ابَالْحَسَنِ
روح و جانم فداى تو باد اى ابوالحسن! (1)
او هرگز بر خلاف خواسته على (ع) گام بر نداشت و همواره مطیع او بود. آنجا
که على (ع) به اصرار شیخین از او خواست تا اجازه دهد آن دو به عیادت او
بیایند، به رغم ناخشنودى از ایشان گفت:
الْبَیْتُ بَیْتُکَ و الْحُرَّةُ زَوْجَتُکَ (2)
خانه خانه تو است و زن نیز همسر و در اختیار تو.
زهرا (س) مشکلات زندگى را تحمل و آنها را از على (ع) پنهان می کرد تا او را نیازارد.
او هرگز از على (ع) چیزى نخواست که نکند قدرت بر تهیه آن نداشته باشد و
خود می فرمود: «من از خدا شرم دارم که به تو چیزى را که قدرتش را ندارى
تحمیل کنم.»
حضرت فاطمه (س) در طول مدت زندگى با امیرمؤمنان (ع)، هرگز حریم آن حضرت را
نادیده نگرفت و در تکریم شخصیت آن بزرگوار کوتاهى نکرد تا جایى که حضرت
على (ع) در این باره فرمود:
فَوَ اللَّهِ ما اغْضَبْتُها ... وَ لا اغْضَبَتْنى وَ لا عَصَتْ لى امْراً.
سوگند به خدا! نه من [در زندگى مشترکمان] فاطمه را به خشم آوردم و نه او مرا به خشم آورد و نافرمانى کرد.
منابع:
1-کواکب دری 1/196
2-بحار النوار ج 28 ص 303
