چرایی ندیدن امام عصر
مرحوم آیت الله بهجت می فرمود: یک فرَج عمومی داریم، آن که هیچ، ولی امام زمان (عج)، المحتجب عن اعین الظالمین است (از دیدگان ظالمان، پنهان است) و هرکس گناه نکند، حضرت از او در غیبت نیست.
🔸گناه و معصیت الهی، بر این اساس که "جزاء، به وفق و سنخ عمل و نفس عمل است" ؛ باعث ایجاد کدورت و آلودگی نفس مجرد و تعلق نفس به مادون و انقطاع از مافوق، می گردد، و به تعبیر ایشان، حجاب و حائلی ست که مانع رؤیت و مشاهده می شود. هر گناهی، ظلم به نفس است؛ چون یا افراط است و یا تفریط در حقش و عدل، نه افراط است و نه تفریط؛ معصیت چون مخالف با ماهیت نفس رحمنی و نفس انسانی است، باعث تشبه و تبدل نفس انسانی به نفس حیوانی می گردد، زیرا عامل در معصیت، هوی نفس است و نه عقل و قلب انسانی؛ و نفس حیوانی را قابلیت ادراک نفس رحمنی نیست؛ از طرفی انسان کامل، نمود عینی و تجلی تامه ی نفس رحمنی ست؛ آنگاه که گناه نباشد، یک مانع اصلی از ادراک امام عصر برطرف می شود، چرا که ماهیت و فعلیت انسان کامل، بر اطاعت و عبودیت هست، بر این اساس هر کس به هر میزانی که از مراتب اطاعت الهی و عبودیت خالصانه را دارا باشد، به همان میزان، معرفت به مطیع و عبد خالص خدا، یعنی انسان کامل می تواند پیدا کند، از آن جهت که بین عارف و معروف و معرفت، ربط و سنخیت و اتحاد وجودی است. پس راه اصلی معرفت به امام عصر (عج)، خلوص در عبودیت است و به تعبیر روایات و حکماء، راه معرفت به رب و امام، معرفت به نفس می باشد که شرح خود را می طلبد.
🔸🔸اینها که عرض شد، از برهانیات و معقولات بوده، اما ای عزیز! بدان که "مسبب الاسباب" خداست و سبب سوز و سبب ساز هم اوست و همه چیز صرفا در عقل و منطق بشری خلاصه نمی شود، در جهان هستی، عنایاتی ست ورای عقل و فهم ما، که به فکر و لفظ نمی آید! چرا که جایگاه عنایت، دل است و عنایت از ساحت، صاحبدل است...
