امام صادق (ع): اگر کسى را دوست میدارى، به او اعلام کن که دوستت دارم، تا موجب آگاهى و اطمینان خاطر شود. ابراهیم خلیل گفت: «پروردگارا! رؤیائى نشانم بده تا بدانم چگونه مردگان را زنده مىسازى؟ پروردگارش گفت: مگر باور ندارى؟ ابراهیم گفت: چرا باور دارم، اما مىخواهم با چشم خود ببینم و آرامش دل یابم». کافی جلد 1 ص 353
شرح- محبت ورزیدن، دلیل دوستى و صداقت نیست، زیرا برخى اشخاص با خوى محبت پرورش یافتهاند و هماره با معاشران خود اظهار محبت مىکنند و نیز برخى اشخاص به خاطر منافع مشترک با معاشران خود محبت مىورزند و مثلا هدیه تقدیم مىکنند و مکرر به احوال پرسى او مىروند، برخى در صددند که با جلب توجه و دوستى دیگران کلاهبردارى کنند. اگر انسان با محبت و مرحمت کسى روبرو شود، نمىتواند به دوستى و صداقت قلبى او مطلع و آگاه شود، مگر موقعى که طرف مقابل دوستى قلبى خود را اعلام کند و به او اطمینان خاطر ببخشد که من همیشه یار و غمخوار تو خواهم بود. یعنى باید ادعا و عمل با هم قرین باشد تا مایه اطمینان شود، چنان که در داستان ابراهیم خلیل ادعاى ربوبى دائر به احیاء مرده موقعى که با عمل همراه شد مایه اطمینان خاطر ابراهیم خلیل گشت. حتى اگر خداوند عزت، احیاء چند مرده را به ابراهیم خلیل ارائه مىداد، ولى به او اطلاع نمىداد که من همه مردهها را به این صورت زنده مىکنم و براى کیفر اعمال در صحراى محشر گرد مىآورم، ابراهیم خلیل نمىتوانست به معناى رستاخیز عمومى پى ببرد، زیرا زنده شدن چند مرده مخصوص، ممکن است دلائل دیگرى داشته باشد و یا اصلا هدف مخصوصى را از نظر کیفر و پاداش تعقیب نکند.
